Christi Wijnen
Endless Summer
Jonger dan mijn jaren vertrok ik in 1987, als kersverse echtgenote van mijn Antilliaanse man, naar Curaçao. Ik kende het eiland niet, het was voor het eerst dat ik vloog naar het buitenland. Er was nog geen internet en ik had hooguit eens een foto van Curaçao gezien wanneer iemand een reis won in een van de vele quiz programma's op tv.
Na 3,5 jaar kwam ik terug naar Nederland. Gescheiden, moeder en verscheurd. In 1993 ging ik nog eenmaal terug vanuit een sterk gevoel van heimwee maar al snel na terugkomst in Nederland heb ik Curaçao met haar cultuur, taal en mensen, afgezworen.
In 2016 vroeg mijn partner of ik met hem op vakantie wilde naar Curaçao. Na wat aarzeling zijn we gegaan en het was een onverwacht gevoel van thuiskomen na 23 jaar. Inmiddels kom ik er weer regelmatig.
In 2020 heb ik 'de andere vrouw' ontmoet die voor, tijdens en na mijn huwelijk ook een relatie met mijn ex-man had en die ook een dochter van hem kreeg in 1988. Wat haar en mij bindt is het matriarchale van Curaçao; je hebt niet per se een man nodig om je kind op te voeden.
Ik besef dat de periode 1987 - 1990/1993 mijn 'rite de passage' is geweest. Het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben en deze Endless Summer jaren zijn letterlijk en figuurlijk tropenjaren geweest. Door de fotografie, het teruggaan naar de oude beelden en het maken van nieuw beeld voor de serie heb ik nieuwe antwoorden gevonden. Niet alles kan worden opgelost en vergeten, maar het verhaal kan nu wel worden gedeeld.